چکیده یکی از مشکلات اساسی جامعه روستایی در گذشته فقدان برنامه راهبردی برای ساماندهی فضاها و مراکز روستایی بوده است و امروزه نیز عمران و توسعه روستایی کشور در گرو ساماندهی سنجیده محیط روستایی و تجهیز سلسلهمراتبی این مراکز و فضاها طبق استانداردهای معین میباشد .این موضوع مورد توجه برنامههای عمرانی دوم، سوم و چهارم کشور نیز قرار گرفته است .در این راستا تعیین و تشکیل سلسلهمراتبی از سکونتگاههای روستایی که بتواند چارچوب مؤثری برای توزیع جمعیت، خدمات و کارکردها باشد، ضروری است . هدف از این پژوهش بررسی و سطحبندی روستاهای بخش مرکزی شهرستان شیراز از نظر سطح توسعهیافتگی میباشد. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی- تحلیلی و از نظر هدف، کاربردی است که در آن با استفاده از مستندات آماری و مدلهای کاربردی در کتابخانهای میباشد .برای انجام پژوهش ابتدا با مراجعه به کتابخانه ، جغرافیا به تحلیل موضوع پرداخته میشود .روش جمعآوری اطلاعات متغیر در 52 استانداری فارس و سپس سایت مرکز آمار ایران، اطلاعات مورد نیاز به شیوه اسنادی گردآوری شد .سپس با به کارگیری سطح7 میانگین، به سطحبندی روستاهای منتخب در K شاخص مختلف و با استفاده از شاخص مرکزیت و روش تحلیل خوشهای 3 قالب توسعه یافته، درحال توسعه و توسعه نیافته اقدام گردید .نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که بیشتر روستاهای بخش مرکزی درصد درحال 52/65 درصد توسعه نیافته، 35/62 قرار گرفته و همچنین از نظر سطح توسعهیافتگی نیز 7 شهرستان شیراز، در خوشه . درصد توسعه یافته میباشند 5/32 توسعه و
برچسب ها:
سطحبندی سکونتگاههای روستایی بر اساس توان انسانی از دیدگاه آمایش سرزمین