طراحي شهري در د هة 1960 با هدف جستجو براي كيفيت شهر به وجود آمد . اين جستجو تا به امروز نيز
همچنان با دو هدف عملكردي و زيبايي شناختي ادامه يافته است . در كشور ما حرفه و رشته طراحي شهري به
مفهوم امروز ي آن، سابقه چندان طولاني ندارد . طي حدود 30 سالي كه از معرفي اين زمينه در كشور ما مي گذرد،
عليرغم تجارب متعددي كه به دست آمده، نتايج مطلوبي عايد نشده و نمونه هاي موفقي ارائه نگرديده است . در اين
مقاله با تحليل و ارزيابي دو نمونه طراحي (محور نواب در تهران و م حور عمار ياسر در قم )، با استفاده از معيارهايي
به مقايسه اين دو پرداخته، و نگرشي نو در طراحي شهري ارائه خواهد شد . نگرشي كه طراحي شهري را از حالت
انفعالي به فعال، از شكل گرايي صرف به عملكرد -شكل گرا، از طرح - محوري به فرايند - محوري و از دستوري به
تعاملي- مشاركتي تبديل كرده، ارتقاي واقعي كيفيت محيط شهري را هدف غايي خود قرار مي دهد.
برچسب ها:
طراحي شهري ايران: نگرشي