در پي افزايش روزافزون جمعيت و كالا و فعاليت ها در شهرها، راه حل هاي متفاوت و گاه متناقضي براي توسعه
شهرها مطرح شد، كه بهر ه گيري از اين راه حل ها به شكل گيري حومه ها، حاشيه نشيني، مهاجرت گسترده روستاييان
به شهرها و پيامدهايي از اين دست، به ويژه در اواخر قرن بيستم، دامن زد. ادامه اين روند، ضمن آنكه رشد پراكنده
شهرها را در اراضي و محيط زيست اطراف شان موجب شد، زمينه بازماندن نواحي مركزي شهرهاي سنتي را نيز
از جريان توسعه فراهم آورد؛ اما با مطرح شدن رويكردهاي جديد توسعه شهري نظير توسع ه ميان افزا، نگرش
توسعه پايدار و استفاده از امكانات موجود در دستور كار قرار گرفت . بنابراين سطوح ميا ن افزا سطوحي كه
به رغم دارا بودن تأسيسات، تجهيزات زيرزميني و روزميني، و دسترسي مناسب به مراكز خدماتي شهر از جريان
توسعه بازمانده و متروك و بي استفاده باقي مانده اند طي سال هاي اخير به سبب پتانسيل بالايي كه دارند، بيش از
پيش مورد توجه دلالان و بساز و بفروش ها قرار گرفته اند. بررسي دلايل شكل گيري چنين سطوحي در مركز شهر
قزوين، نشان داد كه بالاترين قابليت توسعه، به محدوده هايي مربوط مي شود كه بيشترين مشكلات را از لحاظ
شاخص هاي كالبدي، اقتصادي، اجتماعي و زيست محيطي دارند و پلاك هايي كه از لحاظ ضوابط و قوانين
منطقه بندي شرايط مناسبي دارند، داراي بيشترين ظرفيت توسعه اند.
برچسب ها:
سنجش ظرفيت توسعة فضاهاي بدون استفاده مركز شهر قزوين تأكيد رويكرد توسعة ميان افزا