مشهد از نظر قدمت و تاریخ، شهری ۱۲۰۰ ساله است. اما آنچه که در تعریف شهرسازی امروز متداول است، وجود ساختمان‌های منظم و خیابان‌های عریض و طویل است و با این معیار هم می‌توان مشهد را جزو قدیمی‌ترین شهرهای ایران قرار داد.
این شهر که از ادغام دو قریه نوغان و سناباد چهره شهری آباد را به خود گرفته، شهرت و نام آوریش را مرهون وجود مرقد مطهر حضرت رضا(ع) است.
مشهد تا قبل از شهادت جانگداز حضرت علی‌بن موسی الرضا(ع) در توس، نامی در اطلس جغرافیای ایران و اسمی در صفحات تاریخ این سرزمین نداشت، اما هجوم عاشقانه و ارادتمندانه زائران حرم مطهر امام رضا(ع) که از اقصی نقاط کشور برای عتبه بوسی مشرف می‌شوند، زمینه توسعه و پویایی و شکل‌گیری شهری تازه را فراهم کرد.
روشن است که در سده‌های گذشته وجود پراکندگی در محله‌ها و واحدهای مسکونی مثل همه نقاط مشرق زمین، در مشهد نیز به چشم می‌خورد. اما براساس شواهد موجود نخستین هسته‌های مسکونی و تجاری در مشهد در بافت مرکزی این شهر که مضجع شریف امام هشتم(ع) در آن قرار دارد، شکل گرفت. این بافت با توجه به ساخت نخستین خانه‌ها و مسافرخانه‌ها در اطراف حرم و فعال‌سازی مجموعه‌های پیشه‌وری و داد و ستد در این محدوده و تداوم آن تا سال‌های اخیر، بسیار فرسوده بود.
تا یک دهه قبل یعنی سال‌های تخریب کامل کوچه‌های اطراف حرم، خانه‌هایی با قدمت ۱۲۰ سال بسیار زیاد دیده می‌شد.
برچسب ها:
هنر معماری بافت مرکزی مشهد