در شهرهاي سنتي، نواحي مسكوني به محل ههای
مختلف تقس م م يشدند
و افراد با علا ق مشابه در محل ههای
خود ي ي
براي تأم ن راحتي، حمات و امن ت بيشتر گرد هم م يآمدند. در دوران معاصر، با رواج یافتن اقدامات شهرسازی جدید، ي ي ي محلات
تازه تأسیس شهری با بیتوجهی به ماهیت محلات سنتی و تسلط ماشین بر انسان، مفهومی کاملاً غریب و بیمعنا
پ دا کرد هاند و تنها در حد یک واحد تقسیمات شهری به کار گرفته میشوند. از طرفی با توجه به این ه محلات شهرهای ک ی اسلامی،
روزگاری محل تبلور پویایی اجتماعی و اقتصادی در حیات شهری بود هاند و ا کنون به سبب عدم معاصرسازی کالبد و
فعالی تهای
موجود، با آسی بهای
متعددی روبرو شد هاند،
نیاز به بازآفرینی مفهوم محله امری ضروری تلقی م یگردد.
به همین دلیل به کارگیری اندیش ههای م تب اصفهان به عنوان نماد شهرسازی بومی از یک سو و اصول نوشهرگرایی به ک عنوان
نمادی از نظری ههای معاصر از سویی دیگر م یتواند
در راستای اهداف توسعه پایدار، همبستگی محلهای گذشته را به
محلات امروزی بازگردانده و در عین حال پاسخگوی نیازهای کنونی سا کنین باشد
برچسب ها:
بازآفرینی مفهوم محله شهرهای ایرانی اسلامی پایه اصول نوشهرگرایی