تبریز اول
« ایران از سال ( 850 هـ.ق) سال مرگ شاهرخ تیموری، عملا
به دو بخش مهم شرقی و غربی تقسیم شد . در بخش شرقی بازماندگان تیمور، به
خصوص از سال (875 هـ.ق) به بعد سلطان حسین بایقرا (حک 911 -875 هـ) حکومت
می راند و بخش غربی آن نیز به دست ترکمنان (قراقویونلوها و آق قویونلو)
اداره می شد.
هرات و تبریز دو تختگاه مطرح شرق و غرب ایران بود. در
زمانی که ترکمنان و تیموریان از سال (875 هـ.ق) به بعد با مسالمت می زیستند
دیگر شرق و غرب ایران هم به استحکام و تثبیت اساس قدرت خود پرداختند.[1]»
«
پس از مرگ یعغوب بیگ در سال 895 هـ.ق (1490م) آشفتگی و منازعات چندی بر سر
جانشینی او بر پا شد که برای مدتی خطری عظیم تر از ماشین جنگی عثمانی در
غرب آناتولی پدید آورد. اشتیاق همگان برای رهائی از اوضاع نابسامان و آشفته
صحنه را برای ورود یک منجی آماده کرد» در گیلان نوه نوجوان اوزون حسن آق
قویونلو، اسماعیل، نیروهای قزلباش (در لغت به معنی کلاه قرمزها) را به گرد
خود جمع آورده بود، تا انتقام خون پدر را که بدست نیروهای شیروانشاه آق
قویونلو کشته شده بود، بازپس ستاند. او که از شاهزادگان شیعه مذهب منطقه
گیلان بود، خود را منسوب به شیخ صفی الدین اردبیلی بنیانگذار فرقه صوفیان
اردبیلی می دانست که تا اواسط قرن نهم هجری از ثروت و قدرت
فراوانی برخوردار بودند. بنابراین از همان اول، حمایت فرقه شیخ (صفی)، (صفویان) رابا خود به همراه داشت.[2] »
صفویان
تا سال (930 هـ .ق) (1524 م) یعنی سال وفات شاه اسماعیل، مذهب شیعه را
مذهب رسمی ایران کرده بودند. آنها هواداران خود یعنی ترکمنان قزلباش (به
ترکی سرخ سر که تاج دوازده ترک آنها دوازده امام بود) را در شرق آناتولی
جزو ساخت زیربنائی حکومت خود کرده و نیروهای مسلح را تجدید سازمان کرده
بودند. در این زمان با وجود پاره ای ناآرامیهای پراکنده داخلی، مهمترین
تهدید امپراطوری جدید صفوی از فراسوی مرزها یعنی از سوی عثمانیان در غرب و
ازبکان در شمال شرق بود. اسماعیل با موفقیت تمام توانست ازبکان را عقب
براند و در سال (915 هـ .ق) (1510م) آنها را در مرو شکست دهد ولی خودداری
وی از بهره گیری از توپ و تفنگ منجر به شکست فاجعه بار چالدران در نزدیکی
تبریز از عثمانیان در سال 920 هـ .ق (1514م) شد. اسماعیل دهه بعد از
درگیریهای نظامی کناره گرفت و به جای آن اوقات خود را به شکار و میگساری و
سایر شادخواریهای درباره گذراند. [3]»
« شاه اسماعیل درباری اول
تبریز را به پایتختی خود برگزیده و هنرمندان کارگاه یعغوب بیگ آق قویونلو
را به خدمت گرفت. در 10 نگاره ای که به سفارش او بر نسخه نظامی (880-886
هـ.ق) افزوده شد، عناصر واپسین سبک عهد ترکمنان غلبه دارند. در این نگاره
ها همان پیکره های آرام گرفته در طبیعت رویایی را می توان بازشناخت. با این
تفاوت که مردها کلاه و عمامه قزلباش بر سر گذاشته اند.»[4] ] ...[ خود شاه
اسماعیل در جهت اتمام نگاره‌های آن اهتمام کرده و یازده نگاره به آن
افزوده بود. شناسایی نگاره ها به لحاظ وجود تاج حیدری کاملاً امکان پذیر
است.»
تحرک، حالت، ترکیب بندی و رنگ نه فقط در دوره صفوی استمرار
داشت، بلکه فزونی نیز یافت، تا بتواند شایسته اعتقادات و روح سیاسی- مذهبی
حاکم بر دوره فرمانروایی شاه اسماعیل باشد.»[5]
زمانی که شاه
اسماعیل هرات را تسخیر کرد، بهزاد عده ای از نقاشان را به تبریز برد. بهزاد
ریاست کتابخانه سلطنتی را که در حقیقت فرهنگستان هنر بود به عهده داشت.
بهزاد تا آخر عمر کار کرد و در آغاز پادشاهی شاه تهماسب درگذشت.»3
2- سلطنت شاه تهماسب
«
اساس و پایه مکتب صفوی بر روش بهزاد و شاگردان و همراهانش استوار شده و
بزرگترین کسی که از آن حمایت کرده شاه تهماسب اول است که از سال 930 تا 984
هجری ( 1524-1576م) در ایران سلطنت کرده است. شاه تهماسب فرزنده ده ساله
شاه اسماعیل مؤسس این سلسله است که دوره خود را در جنگ و تحکیم پایه حکومت
سلسله صفوی گذرانده بود بهمین جهت فرصت کافی برای رسیدگی بانجمن کتاب نویسی
که تأسیس کرده و ریاست آن را به بهزاد واگذار نموده بود نداشت.» ]...[ «
مقام و منزلت هنرمندان در دوره صفوی خیلی بالا رفته و پادشاه از میان
نقاشان و هنرمندان برای خود دوستانی انتخاب نموده است، از این گذشته خود
شاه تهماسب عشق و علاقه ای به نقاشی داشته و امیدوار بوده است که خود او
یکی از نقاشان ماهر شود زیرا این فن را از نقاش معروف سلطان محمد فرا گرفته
است و با بهزاد و شاگردش آقامیرک نیز دوست و معاشر بوده است. هنرمندان
دوره خاصی داشتند و این بسیار طبیعی بود، زیرا که این سلسله ایرانی وحدت
سیاسی را پس از ساسانیان در ایران برقرار کرده بودند و در نتیجه به هنرهای
اصیل ایرانی بها می دادند. هنرمندان این عصر هر کدام شیوه خاصی را دنبال
کرده و مشهور شده اند. »[6]
برچسب ها:
صفویان شاهرخ تیموری صفوی تبریز