پیشینه: گروسی و قربان زاده (1386) تاثير برخي عوامل موثر بر ميزان رضايت شغلي و امکان ارتقاي شغلي زنان شاغل را مورد مطالعه قرار دادند. نتايج آنها نشان مي دهد که رضايت شغلي براي 48.5 درصد افراد وجود داشته است، در حالي که 17.4 درصد پاسخگويان معتقد بودند امکان ارتقاي شغلي دارند و 42.8 درصد پاسخگويان نگرش مثبتي نسبت به اشتغال زنان و تواناييهاي شغلي آنها نداشتند. عواملي همچون تعداد اعضاي خانواده، نگرش نسبت به اشتغال زنان، وضعيت تاهل، ميزان حقوق و وضعيت اقتصادي خانواده بر رضايت شغلي زنان تاثير داشته است و متغيرهاي نوع سازمان محل کار و وضعيت استخدام نيز بر امکان ارتقاي شغلي زنان تاثيرگذار بوده است. خسروی (1382) عوامل فشار آفرين شغلي و تعيين عوامل پيش بيني كننده ي رضايت شغلي اعضاي هيات علمي دانشگاه الزهرا را مورد مطالعه قرار داد. جامعه مورد مطالعه، اعضاي هيئت علمي دانشگاه الزهرا بود که از بين آن ها، 87 نفر به طور کامل به پرسش نامه ها پاسخ دادند. در تحقيق حاضر، سه پرسش نامه ي عوامل فشارآفرين شغلي اعضاي هيئت علمي، شيوه هاي مقابله و رضايت شغلي به کار گرفته شد . نتایج وی نشان داد که عمده ترين عوامل پيش بيني کننده ي رضايت شغلي اعضاي هيئت علمي عبارت بود از: مقابله به شيوه ي مسئله دار، رضايت از زندگي و روشني نقش . آشکار و همکاران (1385) عوامل موثر بر رضايت شغلي كارشناسان ترويج شيلات را مورد بررسی قرار دادند. اين تحقيق از نوع پيمايشي بود و جامعه آماري آن را با كارشناسان ترويج شيلات سراسر كشور تشكيل مي دادند كه از طريق سرشماري 142 نفر مورد مطالعه واقع گرديد.