بیانگی  و همکاران (1998)، در ایتالیا با استفاده از دو روش فاکتور اطمینان و تئوري فازي دمپستر-شیفر به ارزیابی و مقایسه خطر لغزش پرداختند. در این مطالعه شش عامل مؤثر بر وقوع زمین‌لغزش از قبیل زمین شناسی، شیب، کاربري اراضی، جهت، فاصله از گسل و فاصله از شبکه آبراهه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که دو روش فوق پتانسیل بالایی در تهیه نقشه خطر زمین‌لغزش بخصوص در مناطق با لایه‌هاي اطلاعاتی محدود، دارا می‌باشند. مقایسه این دو روش نشان داد که مدل فاکتور اطمینان با تعیین 78/88 درصد در ارزیابی خطر زمین لغزش با ضریب کاپا، 871/0 از تئوري فازي دمپستر-شیفر با 33/88 درصد در ارزیابی خطر لغزش با ضریب کاپا ، 783/0 از کارایی بالاتري برخوردار است. 
چای  و همکاران (2002)، در کشور کره به منظور تهیه نقشه خطر زمین لغزش از منطق فازي استفاده کردند. دراین  تحقیق از شبکه‌هاي استنتاج فازي با عملگرهاي مختلف، به ویژه ترکیبی از عملگرهاي Or و گاما استفاده گردید. اعتبار سنجی مدل بر روي بخش کوچکی از منطقه مورد مطالعه انجام و سپس شبکه‌هاي استنتاج فازي مختلف در انتخاب مقادیر گاما مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج نشان داد که تئوري مجموعه فازي با روش‌هاي کمی پهنه‌بندي و ترسیم نقشه خطر زمین لغزش تفاوت زیادي داشته و از انعطاف پذیري بیشتري نسبت به آن برخوردار است.