زن از ديدگاه اسلام
هيچ يك از آيات قران كريم كه مردم را دعوت به تدبير و تعقل در نظام آفرينش مي كند، مخصوص به مردان نيست، بلكه زنان و مردان را به طور برابر مخاطب قرار داده است.اساساً بررسي آيات قرآن كريم نشان مي دهد زن و مرد از نظر آفرينش هيچ تفاوتي با يكديگر ندارند و همه انسانها از هر صنف، خواه زن و خواه مرد از يك ذات و گوهر خلق شده اند.1چنان چه خداي تعالي مي فرمايد:
«يا ايها الناس اتقوا ربكم الذي خلقكم من نفس واحده و خلق منها زوجها و بثّ منهما رجالاً كثيراً و نسائاً و اتقوا....الذي تسالون به و الارحام..»(سورة نساء، آيه 1)
همچنين از نظر خداوند همه مردم خواه زن و خواه مرد در مقابل تكاليف الهي مسئول بوده و به خاطر كارهاي نيك و بدشان مورد ثواب و عقاب قرار مي گيرند.
«... اني لااضيع عمل منكم من ذكراً و انثي»(سورة آل عمران،آية 195)
هم چنين زنان و مرداني كه كارهاي شايسته انجام داده باشند، بدن هيچ گونه تبعيض، سير تكاملي خود را به سوي خداوند طي كرده و مورد تأييد و مشمول پاداش قرار مي گيرند:
«من عمل صالحاً من ذكر او انثي و هو مؤمن فلنحينيه حياة طيبه(سورة نحل،آية 97).
مقام و منزلت زنان در فرهنگ اسلامي بر همگان آشكار است.دفاع از حقوق رنان ، اعطاي مقام كوثر به دخت پيامبر، سخن از زنان و مردان نيكوكار در سرتاسر قرآن و اعطاي حق رأي به زنان، نمايان گر اهميت تقريباً مساوي زنان با مردان در اين فرهنگ مي باشد.
در عصر حاضر، شركت در انتخابات و دخالت در سرنوشت سياسي جامعه يكي از شاخص هاي مشاركت سياسي به شمار مي آيد.مصداق اين امر در صدر اسلام را در بيعت با پيامبر اكرم(ص) ملاحظه مي كنيم.در اين باره قرآن كريم چنين مي فرمايد:
«يا ايها النبي اذا جاءك المؤمنات يبايعنك علي ان لايشركن بالله شيئاًو.... فبايعهن..»(سوره ممتحنه،آية 12)
« اي پيامبر هنگامي كه زنان نزد تو مي آيند و با تو بيعت مي كنند كه چيزي را شريك خدا قرار ندهندو.... با آنان بيعت كن.»
بيعت، تعهد و پيمان ملت با رهبر در پيروي از خداوند متعال و سرپيچي مكردن از دستورات الهي است.1در صدر اسلام نوعي بيعت بين زنان و پيامبر و خلفاي راشدين وجود داشته است و زنان، به عنوان پذيرش حاكميت اسلام، دست خود را در ظرف آبي كه دست زمامدار اسلامي در آن قرار داشت فرو مي بردند.2
بر همين مبنا، با ملاحظه تاريخ اسلام، مردان و زنان در صدر اسلام، محور و مدار جامعه اسلامي را تشكيل مي دادند، به طوري كه جنسيت مانعي در ايفاي وظايف سياسي آنان ايجاد نمي كرد.
شركت زنان در جنگ ها در صدر اسلام، نشان دهندة مشاركت زنان آن عصر در امور سياسي است.دو بانوي نمونه اسلام، حضرت فاطمه زهرا (س) و حضرت زينب كبري(س) نمونه اي از زناني هستند كه نسبت به سرنوشت سياسي جامعه خويش حساس بوده و رسالت خود را به خوبي انجام داده اند.با وجود اين كه در محتواي فرهنگ اسلامي براي فعاليت اجتماعي و سياسي زنان منعي وجود نداشته، اغلب رهبران ديني، تحت تأثير سنت هاي اقوام گوناگون و با تفكري همچون تفكر اسكولاستيكي اروپايي، مشاركت فعال زنان را در صحنه هاي سياسي و اجتماعي نپذيرفته اند.3