مقدمه :
‹‹ ترس ›› حالت عاطفي بسيار پيچيده و نيرومندي است كه با بسياري از علائم اضطراب از جمله با ضربان قلب و نبض ، التهابات معدي ، عدم تمركز انديشه ، سرگيجه ، سردرد ، انقباض شديد عضلاني همراه است .
ترس نوعي بيماري تلقي مي شود ، در زمان ما ، ميليونها انسان يك واهمة نهاني را با خود اين سو آن سو مي كشند ؛ اين عده دچار بيماري هستند و متأسفانه اين بيماران به ترس خود اگاهي ندارند و زماني كه به منظور درمان بيماري خود به پزشك مراجعه مي كنند انوقت پزشكان متخصص با اينگونه    ‹‹ بيماران ترس ›› روبرو مي شوند . امروزه همه پزشكان مي دانند كه ريشه بسياري از بيماريهاي جسمي ترس است كه در سالهاي اخير تبديل به يكي از خطرناكترين عوامل بيماري زا شده است .
 در عصر ما يكي از مشكلات جوامع بشري معضل ترس است و با نگاهي به اطراف خود به راحتي با گروه كثيري از افراد برخورد مي كنيم كه مبتلا به بيماري ترس مي باشند مي توان گفت ‹‹ بيماران ترس ›› از هر طرف ما را احاطه كرده اند .
ترس – در زمان ما – واقعاً ميليونها انسان را در سراسر جهان بيمار كرده ، در آلمان غربي ، اتريش ، سوئيس و بسياري از كشورهاي صنعتي ترس به عنوان انگيزة بيماري در حال پيشرفت است و ترس واقعاً انسان ها را فلج            مي كند و از كار مي اندازد .
تلقي مردم از ترس گونه هاي مختلف دارد . چه بسا ترسي كه در نزد كودكان امري رايج محسوب مي شود در نزد بزرگسالان غير منطقي به شمار مي آيد . ترس از حيواناتي نظير سگ ، گربه ، ترس از تاريكي ، تنهايي ، اشباح به عنوان ترس طبيعي براي خردسالان قابل قبول است ، در حالي كه ترس از بلندي ، حشرات ، حيوانات عظيم الجثه ويژه بزرگسالان است . برخي از ترسها زودگذر و بعضي ديگر بسيار ديرپاست .
 ترس از دوران كودكي شروع مي شود و يا ريشه در رفتار گذشته افراد بزرگسال دارد . لذا بچه ها ترس از پدر و مادر خود فرا مي گيرند و اين آغاز فاجعه است .  
 نوزاد و ترس :
بررسي هاي باليني روانپزشكان بيانگر اين است كه نوزاد نيز چون كودكان و نوجوانان و حتي بزرگترها مي ترسند . هر چند نوع ترس و دلهره بين نوزادان و بزرگترها داراي تفاوتهاي آشكار است ، معهذا با توجه به مشخصات رواني ، اين حالات آنان زير عنوان ‹‹ ترس ›› قرار مي گيرد .
‹‹ ترس ›› همراه نوزاد زاده مي شود . نوزادان در حالت جنيني نيز با ترس آشنا مي شوند و ترس مادرانشان از تاريكي ، حادثه اي غير مترقبه ، رويدادي وحشت انگيز ، در دوران جنيني به انان انتقال مي يابد .
در زمانهاي بسيار دور ، همه مادران مي دانستند كه نوزاد قبل از هر چيز به محبت نياز داردئ و اين نياز طبيعي است چرا كه فرزند انسان ، آسيب پذير ترين موجود در ميان نوزادان همه جانداران است . امروزه پزشكان و رولانپزشكان بر اين اعتقاد صحه گذاشته اند كه نوزاد انسان براي ادامه حيات فقط به شيشه شير احتياج ندارد . بلكه بيشتر از همه تشنه محبت است ، چرا كه از همه چيز رنج مي برد و از بعضي رويدادهاي عادي زندگي مي ترسد .